پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

حجت الاسلام محسن قنبریان با بیان اینکه امام علی (ع) هیچ گاه در عزل و نصب کارگزاران خود، مسئله رفاقت و خویشاوندی را مد نظر قرار نمی‌داد و روش سیاستمداران دنیاپرست را که تنها در راستای تمامی حکومت خود عمل می‌کردند نداشت، عنوان کرد: بلکه تنها به رضای خدا می‌اندیشید و مصلحت مردم را در نظر داشت. در اندیشه سیاسی امیر مؤمنان علی (ع) هیچ خطری برای جامعه اسلامی، بیشتر از خطر بر سرکار آمدن افراد فاقد اهلیت و کم صلاحیت نیست. او بیم داشت که افراد ناصالح و نالایق زمام امور مملکت را به دست بگیرند و جامعه را به سمت تباهی و سقوط بکشانند.

دوران امامت سه امام بزرگوار پس از واقعه عاشورا، یعنی امام سجاد، امام باقر و امام صادق علیهم‌السلام را می‌توان دوره تبیین فکری، علمی و فرهنگی اسلام‌ناب دانست. در این دوران بود که امام سجاد علیه‌السلام با تلاش علمی خود و نیز بهره‌گیری از قالب مناجات و دعا، به بازسازی پایه‌های اسلام ناب پرداختند. در ادامه حرکت ایشان، امام باقر علیه‌السلام هندسه و چهارچوب اسلام اصیل نبوی و علوی را با اصول و فروع دین تبیین کردند و سپس امام صادق علیه‌السلام پایه‌های دین را بر آن بنا نهادند و مرجعیت علمی، دینی و سیاسی ائمه (ع) را تثبیت کردند.

علم و علم‌آموزی در سیره پیامبر(ص) از جایگاه والایی برخوردار است شاید یکی از دلایل برجسته شدن این بعد در سیره ایشان به بستری که در آن قرار داشتند، بازمی‌گردد؛ یعنی جامعه جاهلی که می‌بایست برای پذیرش دین اسلام ابتدا از گرد و غبارهای جهالت پاک می‌شد. در گفت‌وگویی با حجت‌الاسلام مصطفی قنبرپور، پژوهشگر تاریخ اسلام، کوشیدیم تا ویژگی‌های سیره علمی پیامبر اکرم(ص) و بهره‌گیری ایشان از این سیره در تحقق صلح را به بحث بگذاریم.